Son zamanlarda kendimi bir saçmalığın içinde buldum! İçinde hapsolmus kendimi yırtıyorum,parçalıyorum cıkmak kurtulmak için ve sonra bu saçmalığın hayat olduğunu anlıyorum.ßiraz daha düsündükten sonra saldırıyorum kendime parçalarcasına sanki en büyük düşmanıma saldırıyormuşum gibi,ardından burnuma bir koku geliyor bana hiçte uzak olmayan bir koku tatlı kan kokusu.Kan suzulurken vucudumdan bi şey farkediyorum,akan sahte kan asıl akan içindeki bunalım,yalnızlık ve bezginlik....
Kendimi bu monoton dünyada yalnız hissetmek...Ah! evet işte acı ve kederin müthiş sentezi bu olsa gerek ve ardından koca bir bunalım.ßunalımı tarif etmek hiçte kolay degil ama bildigim tek şey bunalım varsa agzından eksik olmayacak bir ünlem var OFFFF!!!
ßu saçmasalak düzeneğin bir parçası olmak tek başına mücadele vermek NEDEN? Nasıl olsa bende her yalnız gibi unutulacağım..!
ßunalım,depresyon,sıkıntı,yalnızlık,bıtkınlık,kend inden kurtulma isteği v.s bunlarla yaşamaya alıştım.Tabi bunlarla yaşamaya yaşam deniyorsa.Neden bunlara katlanmak zorundayım ki? Keşke kendime vurdugum her bir kesik darbesinde bunlardan kurtulabilseydim ama o kadar kolay kurtulmak yoq.Fakat ben yinede onlarla yaşaya yaşaya bişey oğrendim acırken canım,akarken kanım,ağlarken gözyaşlarım,haykırıken sesim daima bunalım yalnızlık ve bu lanet saçmalıgın bir hücresi olacak..!
ALINTIDIR...
|
